Koos Buster (1991) studeerde in 2018 af aan de Gerrit Rietveld Academie met Het Grote Koos Buster Museum. De bonte verzameling van levensgrote, alledaagse voorwerpen gemaakt van keramiek deed stof opwaaien in de kunstwereld. Het Radio 1-programma Kunststof sprak zelfs over een ‘keramiekrenaissance’. Zijn werk heeft Koos onder meer de officieuze titel Minister van Keramische Zaken opgeleverd. “Misschien is mijn werk wel een afspiegeling van hoe ik in het leven sta. Ik hoop hiermee de wereld een stukje leuker te maken.”
Hoe word je Minister van Keramische Zaken?
“Dat is een beetje begonnen als een grap op Instagram; daar noemde ik mezelf een ceramic influencer. Toen kwam een vriend later met de titel Minister van Keramische Zaken. Mijn laatste expositie heb ik ook die naam gegeven. Het is blijven plakken als geuzennaam. En nu ben ik een soort ambassadeur voor keramiek.”
Je kunstwerken lijken persiflages te zijn van alledaagse voorwerpen. Hoe kwam dit tot stand?
“Op school maakte ik een serie sierborden van dingen die ik niet leuk vind. Normaal hang je misschien een sierbord op van iets dat je wel leuk vindt: een schip als je daar van houdt of een bord met ‘dit is mijn gezin’ of de Domtoren omdat je in Utrecht woont. Ik wilde het tegenovergestelde maken. Dat ontwikkelde door tot het maken van alledaagse objecten. Als een viering van het lullige object. Zo van: ‘Jij mag meer aandacht krijgen want je bent heel handig, maar iedereen loopt je straal voorbij’. Dat is weer uitgegroeid tot het gegeven dat ik nu vooral stilleven-installaties maak, bestaande uit die verschillende dagelijkse objecten van keramiek.”
“Mensen denken al snel dat ik een hekel heb aan de dingen die ik op de borden zet. Of zelfs haat. Dat is niet zo. Voor mij heeft het iets heel kinderlijks om iets niet leuk te vinden. Je weet vaak niet eens precies waarom je iets niet leuk vindt. Het is voor mij de grap dat ik heel lang bezig kan zijn met een sierbord van een voetballer die ik niet moet. Het is een soort klaagmuur; een manier om het van me af te schrijven.”
Maken de sierborden jou iets milder?
“Soms wel. Bijvoorbeeld met Cronaldo. Waar Messi vooral over heel veel talent beschikt, heeft Cristiano Ronaldo minder talent en hierdoor heeft hij veel harder moeten werken; altijd als laatste van het veld, bijzonder gedreven. Ik heb ook niet zoveel talent. Dat maakt mij eerder een Ronaldo dan een Messi. Door bij Ronaldo stil te staan, als persoon, kreeg ik veel meer waardering voor hem.
Maar ik heb ook borden gemaakt van dictators en van kannibalen die kinderen eten. Mijn beeld van hen is niet echt veranderd. Ik ben wel oprecht blij dat ik voor Johan Derksen het bord Ja, jou vind ik echt niet leuk heb gemaakt.”
Raken je ideeën ook wel eens op?
“Ik loop eigenlijk achter op mijn ideeën. Ik heb een lijst met dingen die ik nog wil maken. Die lijst werk ik af terwijl die door blijft groeien. Ik loop soms wel vast op tijdsdruk. Dan raak ik overwerkt omdat ik teveel wil en teveel ‘ja’ zeg.”
Hoe gaat het ondernemersaspect van het kunstenaarschap je af?
“Ik mag niet klagen over de vraag naar mijn werk. En door de tabelletjes en cijfertjes van Kees de Boekhouder krijg ik een steeds beter idee van hoe het er financieel voor staat, zo van: ‘Oh, volgens mij heb ik best een goed eerste kwartaal gedraaid’ of ‘Hey, nu moet ik iets meer kosten gaan maken’, haha. Ik heb nu bijvoorbeeld een ontwerpklus aangenomen. Hiervoor moest ik een begroting maken van de kosten. Toen kwam ik er eindelijk achter dat ik mijn eigen gewerkte uren helemaal niet begroot in de verkoopprijs. Daar ben ik nog een beetje mee aan het stoeien. Geld is niet heel belangrijk voor me. Het geeft mij extra ruimte om dingen te maken. Maar ik hoef niet zonodig 50.000 euro op mijn bankrekening te hebben. Wat moet ik ermee? Investeren?”
Je hebt een tv-optreden gedaan bij de Slimste Mens. Hoe vond je het om op tv te zijn?
“Ik vond het heel leuk om te doen, maar ik vind spelletjes ook gewoon heel leuk. De Slimste Mens was als een soort toetje in aanvulling op mijn werk. Ik heb niet zozeer de ambitie om op tv te komen, tenzij ik een programma zou mogen maken over iets dat ik heel leuk vind. Maar de hele tijd over mijn eigen werk praten is niet aan mij besteed. Dat is misschien ook mijn eigen onzekerheid. Op de Rietveld Academie bijvoorbeeld waren al mijn beoordelingen altijd goed of prima, behalve bij Vertellen over je eigen werk. Dat was vaak niet goed, haha.”
Waar ben je het meest trots op?
“Dat ik door dingen te maken van klei, mijn gezin kan onderhouden. Ik ben heel trots op mijn kinderen. Maar ik ben ook trots dat ik mezelf uit een diep dal heb ‘gekleid’. Dat ik het leven kan vieren, in plaats van dat je jezelf slechts op deze wereld moet houden.”
