Elke paar weken interviewen we een inspirerende ondernemer of artiest gekozen uit ons online netwerk, Profiles. Deze week: Eva Bartels.
Theatermaker, beeldend kunstenaar en actrice, Eva Bartels (34) is het allemaal: “Het grappige is, mensen zijn altijd op zoek naar een rode draad. Ik doe waar ik op dat moment voor wordt gevraagd of wat op dat moment mijn nieuwsgierigheid wekt.” De afgelopen maanden zette Eva haar aangeboren nieuwsgierigheid in om in het leven van haar idool te duiken, de surrealistische kunstenares Leonora Carrington. Tijdens het Fringe Festival in Amsterdam transformeerde ze haar atelier tot een intiem theater en speelde, niet onverdienstelijk, haar eerste solovoorstelling Leonora.
Je hebt begin september weer op het podium mogen staan. Hoe was dat, zo in deze ongewone tijden?
Ik moet zeggen dat ik altijd van inventiviteit heb gehouden en zelf het liefst niet via de gebaande paden beweeg. Ik heb vorig jaar wel op de Parade gespeeld en netjes de procedure doorlopen en mijn subsidieaanvraag gedaan, omdat ik toen met een vrij groot team werkte. Maar voor Leonora dacht ik meteen: ik heb zin om dit zelfstandig te doen. Mijn atelier, een oude dansschool, had ik voor de gelegenheid ingericht als een theaterzaal. Door alle covid-maatregelen moest ik wel inleveren op de capaciteit, maar de intimiteit die we hebben kunnen creëren was magisch en zeldzaam. Dankzij Leonora ben ik er eigenlijk achter gekomen dat mijn atelier zich prima leent als theater.
Sommige mensen weten van kinds af aan wat ze later willen doen, anderen rollen ergens in of ontdekken het gaandeweg. Hoe zat dat bij jou?
Ik was altijd wel expressief, maar ik vind het ingewikkeld om de vinger er nu op te leggen. Je hebt natuurlijk mensen die zeggen: “Ik zat altijd al stukjes te doen in de huiskamer en nu sta ik in Carré”. Dan denk ik: ook boekhouders stonden vroeger stukjes in de huiskamer te doen. Mijn ouders namen mij wel veel mee naar het theater en dat soort dingen, dus ik heb wel een creatief duwtje in de rug gekregen. Ik ben in eerste instantie begonnen met schilderen en acteren. Voor het acteren werd ik dan gevraagd door vrienden die bijvoorbeeld een videoclip wilden maken. En dat vond ik eigenlijk best wel leuk. Ik heb in het verleden gewoon heel veel ja gezegd: “Wil je model lopen in mijn afstudeer-fashion-show?”
“Nou, ik ben 1.65 meter, niet bepaald een Heidi Klum, maar is goed.”
Zo fladderde ik door al die verschillende belevingen heen. Ik moet zeggen dat het mij ook wel vers en nieuwsgierig houdt én een beetje onzeker. In mijn ogen is dat één van de belangrijkste elementen om aan te blijven staan. Zonder onzekerheid en twijfel ga je al snel op de autopilot. Bij elk nieuw project dat ik aan ga, denk ik altijd heel even: oh shit, kan ik dit wel?
Jazeker. Ik doe mijn onderhandelingen zelf en schrijf mijn eigen plannen en subsidieaanvragen. Daarnaast is het in mijn sector belangrijk dat wanneer je iets gemaakt hebt, je het ook aan de wereld kunt tonen. In het verleden heb ik ervaren dat ik het maakproces heel leerzaam vind. Maar dat zodra het werk af is, de vertoning een beetje in het niet valt. Om dat te voorkomen heb ik vorig jaar een stichting opgezet bestaande uit een groepje mensen dat daar wél kaas van heeft gegeten. Bij de club zit een zakelijk leidster, iemand met een conceptueel creatief brein met een marketing achtergrond, iemand uit de beeldende kunst en tot slot iemand die heel goed met cijfers is. Met hen kom ik eens per kwartaal samen en dan lopen we alle plannen door.
Op je website geef je aan dat je geïnteresseerd bent in identiteit en hoe identiteit gevormd wordt. Jij bent werkzaam in theater, film en in de schilderkunst. Neem jij in jouw verschillende werkgebieden een andere identiteit aan?
*Eva denkt even goed na* Een identiteit is opgebouwd uit verschillende energieën en eigenschappen. Die pas ik toe in de diversiteit van mijn werk. Als ik schilder moet ik bijvoorbeeld echt naar binnen, want dat komt helemaal uit mezelf. Het heeft betreft het schilderen echt geen zin om met iemand samen te werken, dat werkt niet voor mij. In theater vind ik het juist te gek om samen te werken met mensen. En wanneer de persoon waar ik mee samenwerk iets heel vets doet, dan heb ik ook niet de behoefte om dat te overschaduwen, dan neem ik die ondersteunende rol graag aan. Nu heb ik met Leonora voor het eerst een solovoorstelling gemaakt, wat ik best wel spannend vond, maar het was een van mijn meest vlekkeloze producties ever. Ik kreeg ondersteuning van fantastisch getalenteerde mensen met een heldere visie om mijn idee tot leven te brengen. Bij samenwerkingen is het fijn en belangrijk dat er op zakelijk gebied duidelijke afspraken zijn, zodat beide partijen zich volledig kunnen storten op het creatieve proces.
Ik ga Permacultuur studeren. Dat is de wetenschap over hoe de mens haar leefomgeving zo ecologisch duurzaam en economisch stabiel mogelijk kan inrichten. Ik ga het bestuderen omdat ik het interessant vind, maar het zou zomaar kunnen dat ik er later een toneelstuk over maak of dat het in mijn schilderijen terugkomt. Verder ben ik bezig met Animisme, dat gaat over dat alle materie een ziel heeft. Het geloof dat wij gelijk staan aan de dingen die wij gebruiken. Bijvoorbeeld dat als je een jas koopt, je die jas behandelt als jouw vriend, je hangt hem netjes op en je vet hem zo nu en dan in. Je koopt iets en je kiest er bewust voor om ervoor te zorgen. Dan ben ik ook nog bezig met Earthships, dat zijn huizen die worden gebouwd zonder dat ze afhankelijk zijn van externe stroom of water. In de woestijn van New Mexico zijn ze daar nu allerlei experimenten mee aan het doen. Voor die drie dingen heb ik op dit moment een fascinatie, maar wat daar precies uit gaat komen moet nog blijken.
Wat betekent succes voor jou?
Succes voor mij, in de breedste zin van het woord, is doelen stellen en die vervolgens behalen. Vieren dat ze zijn gehaald. Om vervolgens het enthousiasme te beleven om opnieuw te beginnen.
Website: Evabartels.com
Instagram: Evabartelsart
Credits featured image
Fotografie: Peggy Kuiper
Make up artwork: Marleen Holthuis en Eva Bartels
